Geplaatst op Geef een reactie

Zwemmen voor Goud

HET IS ME GELUKT, ik heb goud veroverd op de World Transplant Games (WTG) 2017 in Malaga. Slechts twee jaar na mijn harttransplantatie en in grote dankbaarheid aan mijn donor ben ik, of misschien moet ik zeggen “wij”, wereldkampioen geworden. En op wat voor een manier; het was een zwaar gevecht met tegenstanders die behalve dat ook lotgenoten zijn.

“It was an intense competition, but that is what makes sport great“, het zijn niet mijn woorden maar die van de Britse zwemcoach toen ik hem aan het eind gedag zei. En intens was het, een enorm grote Britse ploeg was waar we het gevecht mee moesten voeren. In totaal bijna vijftig landen en bijna driehonderd zwemmers.

2 keer goud, 7 keer zilver en 9 keer brons
Medaille oogst van de eerste dag

Onze ploeg bestond uit slechts zeven zwemmers, de Britten kwamen met ruim zeventig man. Dan is onze oogst van achttien medailles niet slecht, twee gouden, zeven zilveren en negen bronzen. Allemaal, Johan, Lars, Peter, Evy, Simone, Rowena en ik pakten we medailles en dat was zeker niet eenvoudig. De hele Nederlandse ploeg haalde op de Spelen 39 medailles op de zeventien verschillende sporten.

Een unieke bijeenkomst

Maar voordat ik u meeneem in mijn leeftijdsgroep en mijn vier races, eerst een poging om te beschrijven wat er op die WTG gebeurde. De Transplant Games zijn een soort Olympische Spelen in het klein. Ze worden om de 2 jaar gehouden en dit waren de XXI Spelen. Ze worden gehouden om drie redenen. Als eerste om onze, vaak onbekende donoren, te eren voor hun bijzonder gift. Ten tweede om te laten zien hoe sport bijdraagt aan gezondheid. En natuurlijk ook om mensen aan te moedigen om zich als donor te laten registeren. Want wereldwijd is er nog steeds een ernstig tekort.

Dit keer was de grootste deelname aan sporters tot nu toe en de competitie was des te zwaarder. Dat maakt het een grootse sportieve gebeurtenis. Maar meer bijzonder is het gevoel om meer dan duizend lotgenoten tegen te komen. Hun verhalen zijn voor mij herkenbaar maar als je ze weer hoort lopen de rillingen over je rug. Velen van ons hebben de dood letterlijk in de ogen gekeken en kenden jaren van pijn en aftakeling voordat we die bijzondere “Gift of Life” kregen. De meesten van onbekende donors, maar enkelen ook van naasten. Hoe bijzonder is het als je een vader treft die zijn dochter ziet winnen die leeft dankzij zijn nier. Of mensen ontmoet die het leven twee keer kregen van hun moeder of opnieuw van een broer. Alleen dat meemaken is al goud waard.

Heel bijzondere sporters

Als je de sporters spreekt dan merk je direct de combinatie van dankbaarheid, besef van kwetsbaarheid, wilskracht en enorme levenslust. Allemaal diep bewust van de vreemde samenloop van enorme pech en geluk in hun levens. Gedreven tot op het bot om via de sport hun donoren te eren; “Kijk wat ik kan dankzij jou” is de boodschap achter elke juichkreet van zowel ultieme overwinningen of gewoon volbrengen van een race. Het applaus voor de topzwemmers is groot, voor de allerkleinsten of oudsten die er wat meer tijd voor nodig hebben zo mogelijk nog groter.

En ik, waar stond ik in het raceveld. Die vraag wilden ik beantwoorden op mijn eerste spelen. Twee jaar had ik er naartoe gewerkt. Eerste strompelend of een moedig eerste baantje, later twee maal per week trainend. In het begin nog trillend op mijn benen op het startblok, later steeds beter. Elke week werd ik sterker en toen was de dag van de eerste wedstrijd daar. En ik had ambitie, ik wilde voor medailles zwemmen op vier nummers, en het liefst voor goud.

Dag één, bijna goud, toch zilver

Op de eerste dag zou ik één nummer zwemmen; de 50 meter rugslag. Eerst in een kwalificerende serie en daarna een finale. Ik had informatie over mijn tegenstanders en de finale moest haalbaar zijn. Toch was ik zenuwachtig, had ik wel genoeg gedaan? En hoe zou het voelen. Langzaam kroop de tijd richting het startschot. De eerste race gaf een prima antwoord, ik won mijn serie met gemak; 40.16 seconden en dat was net boven mijn persoonlijke record (PR). De tweede serie was niet sneller, slechts een man zwom ook in de 40 seconden, een tweede in de 41 en de rest iets daarboven. Het waren Britse zwemmers natuurlijk; Mick Anson en Richard Percival.

Ik ging als snelste naar de finale, na die series zag ik de Britse coach naar mij kijken. Het was hem duidelijk en mij ook; Ik zou meedoen om de medailles. In de middag was de finale en die was ongelooflijk spannend. Het ging tussen mij en de Britten. Precies 1 seconde ging er van mijn PR af; 38.92 een prima tijd. Maar helaas, Mick zwom 0.07 seconden sneller en dus was het geen goud maar zilver. Even was daar de teleurstelling maar daarna kwam de vreugde. Ik deed mee in de top en het was een prachtrace geweest.

Dag twee, de series

De tweede dag zou mijn grote dag worden. Ik had bedacht dat ik op de 100 meter rugslag een aanval op het wereldrecord ging doen. Maar eerst moest ik kwalificeren in drie series, eerst de 50 vrije slag, dan de 100 rug en als laatste de 50 meter schoolslag. Het plan was simpel; geen risico nemen op de 50 vrij en flink tempo maken, dan op de 100 rug rustig kwalificeren en vervolgens op de schoolslag gecontroleerd bij de eerste acht zwemmen. Maar dat liep iets anders.

De vijftig vrij ging prima, een tijd van 33.16 was een halve seconde boven mijn PR en de tweede tijd. Toen kwamen de twee series voor de 100 rug, elk zes man en ik in de eerste. Plots blijken er vier man niet te starten en wordt er dus direct finale gezwommen. Oei, dat werd mentaal omschakelen, ik moest direct volle bak gaan dus. En dat deed ik, ik keerde als eerste in 42.11 en dat is precies goed voor een wereldrecord. Maar een Brit zit mij op de hielen, hij keert in 42.17. Gaan, gaan, gaan, de laatste twintig meter schreeuwen mijn armen het uit. Ik tik aan onder het wereldrecord; 1.28.82. Maar Mick Anson heeft meer inhoud op het eind en dus hij pakt zowel het wereldrecord als het Goud.

Door de pijn heen

Toch ben ik tevreden, meer zat er na één jaar nog niet in. En ik heb een tweede prijs, mijn Spelen zijn al geslaagd. Toch moet er binnen een kwartier nog een serie schoolslag gezwommen worden. Mijn armen staan in brand. Ik kijk naar de series, opnieuw zijn er uitvallers. Nog een finale? Nee, het bleven gelukkig twee series en ik zit in de eerste. In de tweede zijn er zes man, en dus hoef ik alleen maar bij de eerste twee in mijn serie te zwemmen.

We starten en mijn armen doen pijn, ik probeer technisch goed te zwemmen. Bij schoolslag is dat het halve werk. Halverwege krijg ik door dat ik voorop lig en laat ik het tempo wat zakken. De pijn blijft maar is te dragen, ik concentreer op de slagen. Ik win de serie met een tijd ruim boven mijn PR, maar het is voldoende voor een finale.

Even rust

Uitrusten is nu het devies, de finales zijn pas in de middag. Als eerste nummer is de 400 meter vrije slag en dat zijn heel veel series. Ik zwem dat nog niet goed dus heb me daarvoor niet ingeschreven. Ik zoek rust en doe oefeningen om het zuur uit de armen te krijgen. Langzaam komt de kracht terug en ik sta na een paar uur redelijk goed aan de start van de 50 vrij.

Het gaat nu tussen mij, twee Britten, een Duitse en Hongaarse zwemmer. De start is goed en ik kan tempo houden. Toch loopt de slag niet helemaal soepel en de laatste tien meter wordt het weer werken. Richard Percival ligt links naast mij in baan vier en hij ligt iets voor. Hij wint, maar ik pak mijn derde zilveren plak en de tijd is net boven mijn PR; 32,76 seconde.

En dan de laatste

Nu is er alleen de 50 schoolslag nog, dat is niet mijn beste slag. De Britse, of eigenlijk Schotse, Hamish Barrie heeft de dag ervoor al de 100 schoolslag met overmacht gewonnen. Wie weet, ik ga opnieuw voor een medaille. Ik start in baan twee en moet vooral een Hongaarse, een Duitse, een Iraanse en nog een Britse zwemmer achter me zien te houden. Brons moet kunnen denk ik.

In stilte wacht ik voor de start op de stoeltjes. Dan mogen we naar de blokken. Ik kijk naar de baan voor me, er komt een rust over me. Ik sta op de Transplantatie Spelen, het is twee jaar geleden dat ik op de Intensive Care lag. En nu kan dit.

En dan gebeurt het echt

Ik stap op het blok en het valt me op dat ik veel steviger sta dan vroeger. “At your Marks!”… BEEP. Ik zet af , kom prima in het water, maak een dolfijnslag en dan één schoolslag. Mijn hoofd breekt door het water en ik pak het ritme. Links naast me zwemt de rest, ik lig iets achter merk ik. Maar mijn slag is goed, ik pak water en voel mijn lichaam door het water glijden. “Er zit meer in”, denk ik; “er zit meer in”. Ik zie het vijftien meter merk op de bodem. Dan zeg ik in mijzelf; : “Kom op, WE gaan ervoor, het kan”.

Elke slag is nu raak, er is geen pijn meer, ik kom in een flow. Dan zie ik de kant dichterbij komen en realiseer me dat een perfecte finishslag mogelijk is. Ik maak mijn één-na-laatste slag iets korter. En dan de laatste slag, mijn armen schieten naar voeren. Precies op het uiteinde van de beweging naar voren raak ik de tijdplaten. RAAK! Ik kijk om en zie het bord. Ik kijk naar de tweede tijd 41,59. Mooi, dat zou een PR zijn. Maar dan zie ik dat die tijd voor baan 4 is. En dan zie ik het; bovenaan staat baan 2 met een tijd van 41.49. EN DAT BEN IK…., ik heb GOUD gewonnen.

Het is goud

GOUD en 3 KEER ZILVER OP DE WTG

Mijn wereld ontploft, van de tribune klinkt luid gejuich uit het oranje vak. Mijn armen zijn leeg en ik zwem moeizaam onder de lijnen naar het trapje. Langzaam dringt het dieper bij me door. Op de kant buig ik voorover, alle spieren doen nu pijn. Maar die pijn verdwijnt als de adrenaline de overhand neemt. Ik kijk op en zie de Britse Coach naar mij toelopen. Hij geeft me een schouderklop; “Great Swim, you did it.”  Ik heb het gedaan, en wat voelt dat geweldig.

De uren en dagen erna dringt het verder door wat ik gedaan heb. Ik heb een droom kunnen waarmaken, eentje die ik zo vaak heb gedroomd toen ik nog in ziekenhuizen lag. Eentje waar ik het afgelopen jaar stap voor stap naar heb toegewerkt. Eentje die ik op mijn bucketlist in mijn boek had geschreven. En eentje die ik eigenlijk al sinds mijn jeugd heb. Het is gelukt, ik ben wereldkampioen en heb goud gewonnen.

Zo enorm dankbaar

Ik dank dat om te beginnen aan mijn geweldig maar onbekende donor. Voor mij zwom hij (of zij) die laatste meters met me mee. En natuurlijk leefden mijn supporters mee, in het zwembad en via Facebook op afstand. Kijk, en luister vooral, naar dit filmpje hieronder. Ik zwem in baan 2 met de oranje badmuts:

BENT U NOG GEEN ORGAANDONOR?

IS VOOR U DE LIEFDE VOOR HET LEVEN GROOT GENOEG?

WILT U NA UW DOOD EEUWIGE DANK KRIJGEN?

REGISTREER U DAN HIER

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.