Geplaatst op Geef een reactie

Zwemmen voor Goud

HET IS ME GELUKT, ik heb goud veroverd op de World Transplant Games (WTG) 2017 in Malaga. Slechts twee jaar na mijn harttransplantatie en in grote dankbaarheid aan mijn donor ben ik, of misschien moet ik zeggen “wij”, wereldkampioen geworden. En op wat voor een manier; het was een zwaar gevecht met tegenstanders die behalve dat ook lotgenoten zijn.

“It was an intense competition, but that is what makes sport great“, het zijn niet mijn woorden maar die van de Britse zwemcoach toen ik hem aan het eind gedag zei. En intens was het, een enorm grote Britse ploeg was waar we het gevecht mee moesten voeren. In totaal bijna vijftig landen en bijna driehonderd zwemmers.

2 keer goud, 7 keer zilver en 9 keer brons
Medaille oogst van de eerste dag

Onze ploeg bestond uit slechts zeven zwemmers, de Britten kwamen met ruim zeventig man. Dan is onze oogst van achttien medailles niet slecht, twee gouden, zeven zilveren en negen bronzen. Allemaal, Johan, Lars, Peter, Evy, Simone, Rowena en ik pakten we medailles en dat was zeker niet eenvoudig. De hele Nederlandse ploeg haalde op de Spelen 39 medailles op de zeventien verschillende sporten.

Een unieke bijeenkomst

Maar voordat ik u meeneem in mijn leeftijdsgroep en mijn vier races, eerst een poging om te beschrijven wat er op die WTG gebeurde. De Transplant Games zijn een soort Olympische Spelen in het klein. Ze worden om de 2 jaar gehouden en dit waren de XXI Spelen. Ze worden gehouden om drie redenen. Als eerste om onze, vaak onbekende donoren, te eren voor hun bijzonder gift. Ten tweede om te laten zien hoe sport bijdraagt aan gezondheid. En natuurlijk ook om mensen aan te moedigen om zich als donor te laten registeren. Want wereldwijd is er nog steeds een ernstig tekort.

Dit keer was de grootste deelname aan sporters tot nu toe en de competitie was des te zwaarder. Dat maakt het een grootse sportieve gebeurtenis. Maar meer bijzonder is het gevoel om meer dan duizend lotgenoten tegen te komen. Hun verhalen zijn voor mij herkenbaar maar als je ze weer hoort lopen de rillingen over je rug. Velen van ons hebben de dood letterlijk in de ogen gekeken en kenden jaren van pijn en aftakeling voordat we die bijzondere “Gift of Life” kregen. De meesten van onbekende donors, maar enkelen ook van naasten. Hoe bijzonder is het als je een vader treft die zijn dochter ziet winnen die leeft dankzij zijn nier. Of mensen ontmoet die het leven twee keer kregen van hun moeder of opnieuw van een broer. Alleen dat meemaken is al goud waard.

Heel bijzondere sporters

Als je de sporters spreekt dan merk je direct de combinatie van dankbaarheid, besef van kwetsbaarheid, wilskracht en enorme levenslust. Allemaal diep bewust van de vreemde samenloop van enorme pech en geluk in hun levens. Gedreven tot op het bot om via de sport hun donoren te eren; “Kijk wat ik kan dankzij jou” is de boodschap achter elke juichkreet van zowel ultieme overwinningen of gewoon volbrengen van een race. Het applaus voor de topzwemmers is groot, voor de allerkleinsten of oudsten die er wat meer tijd voor nodig hebben zo mogelijk nog groter.

En ik, waar stond ik in het raceveld. Die vraag wilden ik beantwoorden op mijn eerste spelen. Twee jaar had ik er naartoe gewerkt. Eerste strompelend of een moedig eerste baantje, later twee maal per week trainend. In het begin nog trillend op mijn benen op het startblok, later steeds beter. Elke week werd ik sterker en toen was de dag van de eerste wedstrijd daar. En ik had ambitie, ik wilde voor medailles zwemmen op vier nummers, en het liefst voor goud.

Dag één, bijna goud, toch zilver

Op de eerste dag zou ik één nummer zwemmen; de 50 meter rugslag. Eerst in een kwalificerende serie en daarna een finale. Ik had informatie over mijn tegenstanders en de finale moest haalbaar zijn. Toch was ik zenuwachtig, had ik wel genoeg gedaan? En hoe zou het voelen. Langzaam kroop de tijd richting het startschot. De eerste race gaf een prima antwoord, ik won mijn serie met gemak; 40.16 seconden en dat was net boven mijn persoonlijke record (PR). De tweede serie was niet sneller, slechts een man zwom ook in de 40 seconden, een tweede in de 41 en de rest iets daarboven. Het waren Britse zwemmers natuurlijk; Mick Anson en Richard Percival.

Ik ging als snelste naar de finale, na die series zag ik de Britse coach naar mij kijken. Het was hem duidelijk en mij ook; Ik zou meedoen om de medailles. In de middag was de finale en die was ongelooflijk spannend. Het ging tussen mij en de Britten. Precies 1 seconde ging er van mijn PR af; 38.92 een prima tijd. Maar helaas, Mick zwom 0.07 seconden sneller en dus was het geen goud maar zilver. Even was daar de teleurstelling maar daarna kwam de vreugde. Ik deed mee in de top en het was een prachtrace geweest.

Dag twee, de series

De tweede dag zou mijn grote dag worden. Ik had bedacht dat ik op de 100 meter rugslag een aanval op het wereldrecord ging doen. Maar eerst moest ik kwalificeren in drie series, eerst de 50 vrije slag, dan de 100 rug en als laatste de 50 meter schoolslag. Het plan was simpel; geen risico nemen op de 50 vrij en flink tempo maken, dan op de 100 rug rustig kwalificeren en vervolgens op de schoolslag gecontroleerd bij de eerste acht zwemmen. Maar dat liep iets anders.

De vijftig vrij ging prima, een tijd van 33.16 was een halve seconde boven mijn PR en de tweede tijd. Toen kwamen de twee series voor de 100 rug, elk zes man en ik in de eerste. Plots blijken er vier man niet te starten en wordt er dus direct finale gezwommen. Oei, dat werd mentaal omschakelen, ik moest direct volle bak gaan dus. En dat deed ik, ik keerde als eerste in 42.11 en dat is precies goed voor een wereldrecord. Maar een Brit zit mij op de hielen, hij keert in 42.17. Gaan, gaan, gaan, de laatste twintig meter schreeuwen mijn armen het uit. Ik tik aan onder het wereldrecord; 1.28.82. Maar Mick Anson heeft meer inhoud op het eind en dus hij pakt zowel het wereldrecord als het Goud.

Door de pijn heen

Toch ben ik tevreden, meer zat er na één jaar nog niet in. En ik heb een tweede prijs, mijn Spelen zijn al geslaagd. Toch moet er binnen een kwartier nog een serie schoolslag gezwommen worden. Mijn armen staan in brand. Ik kijk naar de series, opnieuw zijn er uitvallers. Nog een finale? Nee, het bleven gelukkig twee series en ik zit in de eerste. In de tweede zijn er zes man, en dus hoef ik alleen maar bij de eerste twee in mijn serie te zwemmen.

We starten en mijn armen doen pijn, ik probeer technisch goed te zwemmen. Bij schoolslag is dat het halve werk. Halverwege krijg ik door dat ik voorop lig en laat ik het tempo wat zakken. De pijn blijft maar is te dragen, ik concentreer op de slagen. Ik win de serie met een tijd ruim boven mijn PR, maar het is voldoende voor een finale.

Even rust

Uitrusten is nu het devies, de finales zijn pas in de middag. Als eerste nummer is de 400 meter vrije slag en dat zijn heel veel series. Ik zwem dat nog niet goed dus heb me daarvoor niet ingeschreven. Ik zoek rust en doe oefeningen om het zuur uit de armen te krijgen. Langzaam komt de kracht terug en ik sta na een paar uur redelijk goed aan de start van de 50 vrij.

Het gaat nu tussen mij, twee Britten, een Duitse en Hongaarse zwemmer. De start is goed en ik kan tempo houden. Toch loopt de slag niet helemaal soepel en de laatste tien meter wordt het weer werken. Richard Percival ligt links naast mij in baan vier en hij ligt iets voor. Hij wint, maar ik pak mijn derde zilveren plak en de tijd is net boven mijn PR; 32,76 seconde.

En dan de laatste

Nu is er alleen de 50 schoolslag nog, dat is niet mijn beste slag. De Britse, of eigenlijk Schotse, Hamish Barrie heeft de dag ervoor al de 100 schoolslag met overmacht gewonnen. Wie weet, ik ga opnieuw voor een medaille. Ik start in baan twee en moet vooral een Hongaarse, een Duitse, een Iraanse en nog een Britse zwemmer achter me zien te houden. Brons moet kunnen denk ik.

In stilte wacht ik voor de start op de stoeltjes. Dan mogen we naar de blokken. Ik kijk naar de baan voor me, er komt een rust over me. Ik sta op de Transplantatie Spelen, het is twee jaar geleden dat ik op de Intensive Care lag. En nu kan dit.

En dan gebeurt het echt

Ik stap op het blok en het valt me op dat ik veel steviger sta dan vroeger. “At your Marks!”… BEEP. Ik zet af , kom prima in het water, maak een dolfijnslag en dan één schoolslag. Mijn hoofd breekt door het water en ik pak het ritme. Links naast me zwemt de rest, ik lig iets achter merk ik. Maar mijn slag is goed, ik pak water en voel mijn lichaam door het water glijden. “Er zit meer in”, denk ik; “er zit meer in”. Ik zie het vijftien meter merk op de bodem. Dan zeg ik in mijzelf; : “Kom op, WE gaan ervoor, het kan”.

Elke slag is nu raak, er is geen pijn meer, ik kom in een flow. Dan zie ik de kant dichterbij komen en realiseer me dat een perfecte finishslag mogelijk is. Ik maak mijn één-na-laatste slag iets korter. En dan de laatste slag, mijn armen schieten naar voeren. Precies op het uiteinde van de beweging naar voren raak ik de tijdplaten. RAAK! Ik kijk om en zie het bord. Ik kijk naar de tweede tijd 41,59. Mooi, dat zou een PR zijn. Maar dan zie ik dat die tijd voor baan 4 is. En dan zie ik het; bovenaan staat baan 2 met een tijd van 41.49. EN DAT BEN IK…., ik heb GOUD gewonnen.

Het is goud

GOUD en 3 KEER ZILVER OP DE WTG

Mijn wereld ontploft, van de tribune klinkt luid gejuich uit het oranje vak. Mijn armen zijn leeg en ik zwem moeizaam onder de lijnen naar het trapje. Langzaam dringt het dieper bij me door. Op de kant buig ik voorover, alle spieren doen nu pijn. Maar die pijn verdwijnt als de adrenaline de overhand neemt. Ik kijk op en zie de Britse Coach naar mij toelopen. Hij geeft me een schouderklop; “Great Swim, you did it.”  Ik heb het gedaan, en wat voelt dat geweldig.

De uren en dagen erna dringt het verder door wat ik gedaan heb. Ik heb een droom kunnen waarmaken, eentje die ik zo vaak heb gedroomd toen ik nog in ziekenhuizen lag. Eentje waar ik het afgelopen jaar stap voor stap naar heb toegewerkt. Eentje die ik op mijn bucketlist in mijn boek had geschreven. En eentje die ik eigenlijk al sinds mijn jeugd heb. Het is gelukt, ik ben wereldkampioen en heb goud gewonnen.

Zo enorm dankbaar

Ik dank dat om te beginnen aan mijn geweldig maar onbekende donor. Voor mij zwom hij (of zij) die laatste meters met me mee. En natuurlijk leefden mijn supporters mee, in het zwembad en via Facebook op afstand. Kijk, en luister vooral, naar dit filmpje hieronder. Ik zwem in baan 2 met de oranje badmuts:

BENT U NOG GEEN ORGAANDONOR?

IS VOOR U DE LIEFDE VOOR HET LEVEN GROOT GENOEG?

WILT U NA UW DOOD EEUWIGE DANK KRIJGEN?

REGISTREER U DAN HIER

Geplaatst op Geef een reactie

Mijn webwinkel gaat on-line

Na veel puzzelen en voorbereiden gaat vandaag mijn webwinkel on-line. Vanaf nu kun je mijn boeken direct bij mij kopen. Het zijn er nu drie maar in de komende jaren zullen dat er meer worden.

Een webwinkel bouwen

Peter's Boeken on-line

Het is een hele klus en in het begin had ik geen idee waar te beginnen. Maar net zoals elke ander klus is het gewoon een kwestie van starten en volhouden. Het begint met een domeinnaam en een provider. En dan begin de bouw. Ik gebruik WordPress en Woocommerce voor mijn website Peter’s Boeken. Met nog een zooitje andere plugins en een Theme is het compleet.

Er was meer nodig

Tenminste dat dacht ik, maar hoe ga je dan betalingen regelen. Daarvoor heb je een betalingshulp nodig en een zakelijke rekening. Geen idee wat dat inhield maar al gaande weg wordt je wijzer. Rekenen, puzzelen en opbouwen en checken als je stap voor stap on-line gaat.

Is het moeilijk? Nee, het is gewoon een boel werk. Maar wel erg leerzaam. En dan op een dag is het gereed. Dan kan de on-line verkoop gaan beginnen.

Boeken on-line verkopen

Op een webwinkel moet je wel producten aanbieden. Op mijn website worden dat boeken. Eerst die van mijzelf, maar misschien ook van andere kleine schrijvers. En wie weet wat ik nog meer ga bedenken. Ik wil ook nog een bordspel ontwerpen. Als dat lukt kan ik ze hier ook verkopen.

Mocht je boeken willen verkopen via mijn site neem dan contact op via het formulier hieronder.

Geplaatst op Geef een reactie

Dit boek komt dichtbij

De Levenden Herstellen, dichtbij een transplantatie

Een boek dat dichtbij komtVoor mij komt het boek van Maylis de Kerangal heel dichtbij. Het beschrijft de vierentwintig uur vanaf het moment van een dodelijk ongeval tot het moment dat donorhart weer gaat kloppen.

Langzaam neemt zij je mee vanaf het onbezorgde leven van een jongeman, via zijn onverwachte en oneerlijke dood naar de vertwijfeling van zijn ouders. Die toch kunnen beslissen om zijn organen te doneren. En dan duik je in de hectiek van de transplantatie.

Ik had het gevoel alsof ik het missende deel van mijn transplantatie kon meemaken, alsof ik heel dichtbij stond te kijken. De reis van een hart van het ene mens naar het andere. Heel bijzonder en het kan niet anders dan je wordt geraakt.

Het boek is niet zo makkelijk te lezen. De schrijfster gebruikt lage zinnen van soms een pagina in lengte. En toch haar gedetailleerde manier van schrijven geeft een beeld van de gevoelens, de hoop en wanhoop van betrokkenen. De rauwheid van de dood mengt zich met het alledaagse leven van artsen en verplegers. En toch voel je dat hun werk steeds bijzonder is. De dood en de jongen worden met respect behandeld. Alles om de levenden keuzes en kansen te geven.

Ik heb het boek een aantal keer gelezen en telkens vond ik weer iets nieuws. Mijn bewondering voor mijn artsen, mijn verplegers, mijn donor en zijn nabestaanden werd er nog groter door dan ze als was.

 

Geplaatst op Geef een reactie

Een boekwinkel

Mijn gedroomde boekwinkel

Zou mijn boekwinkel zo kunnen zijn?
Bek Boekhandel in Veghel

Een eigen boekwinkel is een stille droom van me. Zo’n winkel met de geur van boeken en koffie. Waar je uren in kunt dwalen op zoek naar een boek wat je nog niet kent. Of juist een boek waar je ooit van gehoord heb.
Misschien een boekhandel zoals deze op de foto, hoewel ik in deze nog nooit geweest ben. Wie weet komt het er nog eens van. Tot dan hou ik het bij mijn webwinkel en zoek ik in elke stad naar mooi voorbeelden. Omdat je natuurlijk gewoon moet durven blijven dromen.

Geplaatst op Geef een reactie

Mijn boeken

Zelf boeken kopen

Ik hou van boeken, u ook?Peter over BoekenMijn passie begon al erg jong en ik was al vroeg in de bibliotheken te vinden. Ik kon er uren in dwalen. Maar zelf boeken krijgen en kopen was nog leuker. Er ging zelden een verjaardag of Sinterklaas voorbij of er ik vroeg om één of meer boeken. Toen ik ging reizen als zeeman kocht ik bijna elke haven wel boeken als dat kon. En een vliegreis zonder een nieuw boek heb ik zelden laten gebeuren.

Gaan schrijven

Schrijven vond ik moeilijker, ik maak vaak fouten in mijn tekst. Dat komt door een combinatie van een soort leesblindheid en gebrek aan concentratie. Toch bleef ik taal leuk vinden. Hoe vind je de woorden die goed zeggen wat je wil vertellen. Langzaam maar zeker durfde ik meer te schrijven. En toen begon ik te bloggen, elke week. Als voorzitter van een vereniging om te vertellen wat ik zag, dacht en kwijt wilde. Toen ik als voorzitter stopte kreeg ik als afscheidscadeau mijn blogs in een boek; “Stimulerende Wanorde”. Ik heb dit boek opnieuw laten drukken en u kunt het op mijn site vinden.

En dan boeken schrijven

En mijn wens om zelf boeken te schrijven was gewekt. Ik heb wat geprobeerd en zelf een keer een eigen boekje gemaakt. Toen ik in 2015 na een lange ziekte een tweede kans kreeg was de tijd gekomen. Mijn eerste eigen boek, over mijn donorhart, kwam binnen een jaar uit. Ook dit boek; “Weg van mijn Hart”, kunt u in deze winkel vinden. Ik heb met de opbrengst de Hartstichting gesteund.

Daarna was het voor mij duidelijk, ik wilde meer schrijven. En ook uitgeven, in het groot via een uitgeverij of zelf als kleine uitgeverij. Het tweede of eigenlijk het derde boek komt er zo aan en is natuurlijk ook op deze site te vinden. Aan het vierde boek ben aan het werk. Het vijfde boek moet een kinderboek worden en dat ga ik proberen via een grote uitgeverij uit te brengen.